Klasztor Pasjonistóww Warszawie

PIĄTEK PRZED POPIELCEM

Uroczyste Wspomnienie Męki Jezusa Chrystusa - uroczystość

Nasz święty Założyciel w liście z 27 września 1758 roku zachęcał niektórych zakonników, aby ułożyli oficjum na uroczystość Męki Pańskiej. Tekst zredagował o. Tomasz Struzzieri i wydaje się, że to on miał największy udział w doborze części z tekstu oryginalnego. Zgodnie z wolą papieża Klemensa XIV zajęto się najpierw rozpowszechnianiem oficjum w całym Kościele, co spowodowało opóźnienie jego zatwierdzenia. Dokonano tego dopiero 10 stycznia 1776 roku, po śmierci naszego Założyciela. Jako tytuł naszego Zgromadzenia oficjum było odprawiane zawsze uroczyście, z odpowiednią oktawą.

Oficjum obejmuje całe misterium Męki Pańskiej w jego najszerszym wymiarze dla podkreślenia w celebracji uniwersalności cierpień Chrystusa wypełniającego w ten sposób wolę Ojca. Oto trzy główne cele oficjum: celebrować zbawcze działanie Boga Ojca, który posłał swego jedynego Syna, aby odkupił nas przez śmierć na krzyżu; pomóc nam, byśmy stale mieli w pamięci i czcili ten największy dowód miłości; pobudzić nas do dawania świadectwa i współdziałania, aby każdy człowiek otrzymał owoce odkupienia.

WTOREK PRZED POPIELCEM

Jezusa Chrystusa modlącego się w Ogrójcu - wspomnienie obowiązkowe

Oficjum to powstało około roku 1775. W naszym Zgromadzeniu zostało wprowadzone w roku 1828. Chrystus jest w nim ukazany jako wzór i źródło naszej modlitwy pomagającej opierać się złu, a przede wszystkim wypełniać wręcz heroicznie wolę Ojca.

„Ojcze, niech się stanie wola Twoja". Te słowa Głowy powodują zbawienie całego Ciała. Służyły jako nauka dla wszystkich wiernych, budziły zapał wszystkich wyznawców, przyniosły koronę męczennikom. Któż zdołałby pokonać nienawiść świata, machinę pokus, terror prześladowców, gdyby Chrystus we wszystkich nie powiedział do Ojca: „Niech się stanie wola Twoja"? (św. Leon Wielki, PL 54, 336)

PIĄTEK PO 2 NIEDZIELI WIELKANOCY

Chwalebnych ran Jezusa Chrystusa - wspomnienie obowiązkowe

Liturgia Chwalebnych Ran Chrystusa była dawniej ze zrozumiałych względów celebrowana w ramach najstarszej liturgii poświęconej Włóczni i Gwoździom. Wkrótce jednak zaczęto ją odprawiać oddzielnie. Nasze Zgromadzenie otrzymało pozwolenie na jej celebrowanie 15 stycznia 1773 roku od Klemensa XIV. Poprzez odmawianie oficjum Chwalebnych Ran Jezusa Chrystusa pragniemy wielbić Tego, który zwyciężył śmierć, ale zachował znaki swojej męki. Ta celebracja powinna pomóc nam w kontemplowaniu Chrystusa w Jego misterium: „umarły, zmartwychwstały, zasiada po prawicy Boga i wstawia się za nami" (Rz 8, 34; Hbr 7, 25).

5 stycznia

św. Karola Houbena, prezbitera - wspomnienie dowolne

Święty Karol od św. Andrzeja (wcześniej John Andrew Houben) urodził się w Munstergeleen (Holandia) 11 grudnia 1821 roku. Podjąwszy decyzję, by poświęcić swe życie Bogu, wstąpił do nowicjatu ojców pasjonistów w Ere (Belgia) w roku 1845 i złożył tam śluby zakonne 10 grudnia 1846 roku. Święcenia prezbiteratu otrzymał 21 grudnia 1850 roku, a w roku 1852 został skierowany do nowego klasztoru pasjonistów w Anglii, gdzie nieco wcześniej zmarł bł. Dominik Bàrberi, człowiek, który wiele się natrudził, aby bracia odłączeni powrócili na łono Kościoła katolickiego. Za przykładem bł. Dominika, apostoła ekumenizmu, także ojciec Karol pracował gorliwie dla dobra dusz i dla jedności Kościoła, najpierw w Wielkiej Brytanii, a później w Irlandii, gdzie zmarł w opinii świętości 5 stycznia 1893 roku, w wigilię uroczystości Objawienia Pańskiego. Będąc człowiekiem o głębokim życiu wewnętrznym na wzór założyciela, św. Pawła od Krzyża, i pierwszych pasjonistów, bardziej niż w głoszeniu słowa Bożego wyróżniał się w działalności apostolskiej, udzielając błogosławieństw i spowiadając. Na ołtarze został wyniesiony w dniu 16 października 1988 roku przez św. Jana Pawła II (beatyfikacja), a następnie przez Benedykta XVI w dniu 3 czerwca 2007 roku (kanonizacja).

27 lutego

św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej, zakonnika - święto (uroczystość w klasztorach warszawskich)

Francesco Possenti (Asyż, 1 marca 1838 – Isola del Gran Sasso, k. Teramo, 27 lutego 1862), ukończywszy z wyróżnieniem liceum w Spoleto, pod wpływem specjalnego zaproszenia ze strony Matki Najświętszej wstąpił w wieku 18 lat do nowicjatu pasjonistów w Morrovalle k. Maceraty (Włochy). Wyróżniał się radosnym usposobieniem, nabożeństwem do Maryi, kultem Eucharystii, wiernością życiu zakonnemu połączoną z umiłowaniem pokuty. Wokół jego grobu wyrosło wspaniałe sanktuarium, które jest dziś celem pielgrzymek i centrum religijności. Kanonizował go w roku 1920 Benedykt XV. W roku 1926 św. Gabriel został ogłoszony jednym z patronów włoskiej młodzieży katolickiej, a w 1959 – głównym patronem Abruzji.

16 maja

św. Gemmy Galgani, dziewicy - wspomnienie obowiązkowe

Przyszła na świat w roku 1878 w toskańskiej miejscowości Borgonuovo di Camigliano (Lukka, Włochy). Od dzieciństwa lubiła rozważać Mękę Jezusa Chrystusa. Prowadziła życie nieskazitelnie czyste i gorąco pragnęła znaleźć się w niebie. Wcześnie osierocona, lecz otoczona opieką i miłością przez głęboko wierzącą rodzinę Gianninich, poświęciła się Bogu, ślubując czystość i starając się kroczyć drogą doskonałości. Miała szczególne nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu i Jezusa Ukrzyżowanego. Obdarzona nadprzyrodzonymi darami, ofiarowała samą siebie Bogu w intencji nawrócenia grzeszników. Bardzo chciała wstąpić do klasztoru Sióstr Pasjonistek Klauzurowych, ale na skutek różnych przeciwności nie zdołała zrealizować swojego pragnienia. Gemma Galgani wyróżniała się jako przykład nadzwyczajnej świętości, jaką może osiągnąć człowiek żyjący w świecie. Zmarła w Lukce, w Wielką Sobotę, 11 kwietnia 1903 roku.

12 czerwca

bł. Wawrzyńca Marii Salviego, prezbitera - wspomnienie dowolne

Błogosławiony Wawrzyniec Maria od św. Franciszka Ksawerego (Salvi) urodził się w Rzymie 30 października 1782 roku, a zmarł w Capranice k. Viterbo 12 czerwca 1856 roku. Regułę pasjonistowską przyjął 20 listopada 1802 roku. Święcenia prezbiteratu otrzymał 29 grudnia 1805 roku. Z wielkim poczuciem odpowiedzialności pełnił funkcję przełożonego. W jego działalności najbardziej charakterystyczne było głoszenie misji śladami Założyciela, św. Pawła od Krzyża, i niestrudzone szerzenie nabożeństwa do dzieciństwa Jezusa poprzez słowo, przykład i wiele pism. Został wyniesiony na ołtarze przez św. Jana Pawła II w dniu 1 października 1989 roku. Jego grób otaczany jest czcią w naszym kościele w Sant'Angelo di Vetralla (niedaleko Viterbo).

1 lipca

Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa - święto

Liturgia Najdroższej Krwi była sprawowana od dawna w niektórych kościołach lokalnych i instytutach zakonnych. W naszym Zgromadzeniu jest celebrowana od 1773 roku. Nabożeństwo do Najdroższej Krwi spotykamy u św. Pawła od Krzyża i pierwszych pasjonistów, zwłaszcza u św. Wincentego Marii Strambiego, który je pogłębił i rozpowszechnił, pisząc nawet książeczkę na miesiąc poświęcony Najdroższej Krwi. Obecne oficjum zostało w dużej części zaczerpnięte od Misjonarzy Najdroższej Krwi. Obejmuje ono wybór najlepszych fragmentów z Pisma Świętego mówiących o krwi Jezusa i jej odkupieńczej mocy, mających pomóc, abyśmy dostrzegli w niej źródło naszej nadziei i zbawienia.

5 lipca

św. Marii Goretti, dziewicy i męczennicy - wspomnienie dowolne

Urodziła się w Corinaldo k. Ankony (Włochy) 16 października 1890 roku w rodzinie rolników, która w poszukiwaniu pracy przeniosła się do Ferriere di Conca, w pobliżu Nettuno. Maria była podporą dla matki, zwłaszcza gdy ojciec zmarł na malarię. Miała bardzo dobry charakter i była gorliwa w modlitwie. W 1902 roku, aby obronić swą dziewiczą czystość przed napastnikiem, wolała raczej umrzeć ugodzona wieloma jego ciosami. Przed śmiercią (6 lipca) przebaczyła swemu zabójcy. Została wyniesiona na ołtarze przez Piusa XII w 1950 roku. Jej ciało otaczane jest czcią w Nettuno, w sanktuarium znajdującym się pod opieką pasjonistów.

9 lipca

Najświętszej Maryi Panny Matki Świętej Nadziei - wspomnienie dowolne

Sobór Watykański II w Konstytucji dogmatycznej Lumen gentium stwierdza, że Maryja jest dla pielgrzymującego Ludu Bożego „znakiem niezawodnej nadziei". W nabożeństwie do Dziewicy Maryi zawsze pozdrawiano Ją jako „naszą nadzieję", a liturgiczne uroczystości maryjne, zwłaszcza uroczystość Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, podkreślają macierzyńską rolę Maryi jako „nadziei i jutrzenki zbawienia świata".
Kult Najświętszej Maryi Panny jako Matki Świętej Nadziei rozwijał się w zgromadzeniu pasjonistów od samego początku. Był on rozpowszechniany zwłaszcza przez wielkiego misjonarza o. Tomasza Struzzieriego, późniejszego biskupa, który nosił przy sobie Jej wizerunek w czasie misji. Później o. Jan Chrzciciel, następca św. Pawła od Krzyża, zadbał o to, by wydrukować całą serię takich wizerunków. Stały się one ozdobą pokojów naszych zakonników pragnących kierować ku nim wzrok i prosić Maryję o pomoc we własnych potrzebach duchowych. Nadzieją, jaką Maryja Panna wskazuje i do jakiej wzywa, jest krzyż, który Dzieciątko Jezus trzyma w ręce jako znak swojej miłości okazanej nam aż po śmierć na krzyżu.

24 lipca

bł. bł. Męczenników z Daimiel: Nicefora Tejerina i 25 Towarzyszy - wspomnienie dowolne

Błogosławieni Nicefor od Jezusa i Maryi (Diez Tejerina) i 25 Towarzyszy – Męczennicy z Daimiel (Hiszpania) potwierdzili heroicznie swą konsekrację Bogu, oddając Mu swe życie.
Wyrzuceni brutalnie z klasztoru w Daimiel w nocy z 21 na 22 lipca 1936 roku, zostali potem z nienawiści do wiary zabici w kilkuosobowych grupach w różnych miejscach i różnym czasie. 23 lipca uśmiercono pierwszą grupę, której przewodził przełożony prowincjalny bł. Nicefor Tejerina. Są to pierwsi beatyfikowani męczennicy w zgromadzeniu pasjonistów. Święty Jan Paweł II ogłosił ich błogosławionymi 1 października 1989 roku.

26 sierpnia

bł. Dominika Barberiego, prezbitera - wspomnienie obowiązkowe

Dominik Bàrberi od Matki Bożej urodził się w 1792 roku niedaleko Viterbo (Włochy). W wieku 22 lat pod wpływem powtarzających się doznań zrozumiał, że Bóg go wzywa do głoszenia Ewangelii. Pozostawiwszy pracę na roli wstąpił do zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa i tu ujawniły się jego nadzwyczajne zdolności umysłu i serca. Wyświęcony na prezbitera zabrał się gorliwie do nauczania, głoszenia słowa, zajął się kierownictwem duchowym oraz pisaniem wielu prac filozoficznych, teologicznych i homiletycznych. Przepełniony duchowością św. Pawła od Krzyża ukierunkował w szczególny sposób swoją działalność, by przywracać jedność Anglików z Kościołem. Po otwarciu w 1840 roku placówki pasjonistów w Belgii udał się dwa lata później do Anglii, gdzie zaangażował się ze wszystkich sił w pracę duszpasterską, do której z woli Boga był powołany. Wielką pociechą było dla niego to, że mógł doprowadzić do Kościoła wielu Anglików, między innymi słynnego kardynała bł. Johna Henry'ego Newmana. Umarł w Reading 27 sierpnia 1849 roku. Jego grób w Sutton (Saint Helens) stał się miejscem pielgrzymek Anglików.

14 września

Podwyższenie Krzyża Świętego - święto

Krzyż, niegdyś znak najstraszniejszej kary śmierci, jest dla chrześcijanina drzewem życia, tronem, ołtarzem Nowego Przymierza. Z Chrystusa, który umarł na krzyżu, nowego Adama, zrodził się Kościół. Krzyż jest znakiem panowania Chrystusa nad tymi, którzy w sakramencie chrztu zostali upodobnieni do Niego w śmierci i chwale. W tradycji ojców Kościoła krzyż jest znakiem Syna Człowieczego, który objawi się na końcu czasów. Święto Podwyższenia Krzyża, które na Wschodzie jest porównywane do Wielkanocy, łączy się z poświęceniem bazylik konstantyńskich wybudowanych na Golgocie i na Grobie Chrystusa. Od czasów Założyciela pasjoniści obchodzili Święto Podwyższenia Krzyża jako święto najwyższej rangi, zważywszy na jego związek z tytułem Zgromadzenia. Również obecnie obchodzimy je jako święto będące w sposób szczególny wyrazem naszej duchowości.

15 września

Najświętszej Maryi Panny Bolesnej, głównej patronki Zgromadzenia - święto

Święto Matki Bożej Bolesnej skłania nas, byśmy przeżywali na nowo zasadniczy moment historii zbawienia i czcili Matkę towarzyszącą Synowi podczas Jego męki i stojącą przy Nim, wywyższonym na krzyżu. To właśnie na Kalwarii macierzyństwo Maryi nabiera wymiaru uniwersalnego. Święto to daje wszystkim synom Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa możliwość zgłębiania tajemnicy uczestniczenia w męce Chrystusa z takimi uczuciami, jakich doznawała Maryja, a zarazem przeżywania jej na nowo zgodnie z duchem Założyciela. On to w swojej duchowości i w pracy apostolskiej ściśle łączył boleści Maryi i mękę Chrystusa, jak morze, które łączy się z oceanem. Dlatego 38 Kapituła Generalna w roku 1964, uznając stałą tradycję i pragnienie wszystkich zakonników, wydała jednomyślnie dekret ogłaszający Matkę Bożą Bolesną główną patronką Zgromadzenia. Błogosławiony Paweł VI listem apostolskim z 8 marca 1973 roku potwierdził to i oficjalnie ogłosił, że Najświętsza Maryja Panna Bolesna jest główną patronką Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa.

24 września

św. Wincentego Marii Strambiego, biskupa - wspomnienie obowiązkowe

Urodził się w Civitavecchia (Włochy) w roku 1745. Wkrótce po święceniach prezbiteratu wstąpił do świeżo założonego zgromadzenia pasjonistów. Przemierzając prawie całe Włochy, starał się rozbudzać życie chrześcijańskie wśród ludzi przez głoszenie męki Pańskiej. Napisał wiele książek hagiograficznych i o tematyce religijnej, wśród których najbardziej cenna jest książeczka o Najdroższej Krwi. Jako wybitny kierownik duchowy pomagał, m.in. św. Kacprowi del Bufalo i bł. Annie Marii Taigi. Wyświęcony na biskupa objął diecezję Maceraty i Tolentino. Popierał z apostolską gorliwością odnowę wśród duchowieństwa i wiernych. Był prawdziwym pasterzem swej owczarni. Podczas ówczesnych wydarzeń politycznych okazał się wytrwałym obrońcą wolności Kościoła; wolał wygnanie niż niegodziwą przysięgę na wierność napoleońskim uzurpatorom. Objąwszy powtórnie biskupstwo, wyróżniał się duszpasterską troskliwością, a zwłaszcza wielką miłością w stosunku do ubogich. Powołany na doradcę przez Leona XII przeniósł się na Kwirynał, gdzie zmarł 1 stycznia 1824 roku, ofiarując swe życie za ciężko chorego papieża. Jego doczesne szczątki zostały złożone w roku 1957 w katedrze w Maceracie.

6 października

bł. Izydora De Loor, zakonnika - wspomnienie dowolne

Izydor De Loor, w zgromadzeniu pasjonistów zwany „od św. Józefa", urodził się 18 kwietnia 1881 roku w wiosce Vrasene, we wschodniej Flandrii. Będąc synem rolników, z przyjemnością zajmował się pracą w polu aż do chwili, kiedy został powołany przez Boga i w wieku 26 lat rozpoczął nowicjat u pasjonistów w Ere jako brat. Śluby złożył 13 września 1908 roku. Ofiarował swoją pokorną pomoc w różnych wspólnotach, prowadząc głębokie życie modlitwy i pokuty zgodnie z duchem zgromadzenia. W roku 1911 stracił prawe oko na skutek infekcji nowotworowej. Swoją miłością i prostotą, a zarazem roztropnością i skupieniem wzbudzał podziw zarówno u własnych braci, jak i u wiernych, którzy go poznali. Wycieńczony zapaleniem opłucnej i chorobą nowotworową, po miesiącu strasznych cierpień oddał duszę Bogu 6 października 1916 roku, mając 35 lat życia i 8 lat życia zakonnego. Zwany był przez wszystkich „dobrym Bratem" i „Bratem od woli Bożej". Święty Jan Paweł II włączył go w poczet błogosławionych w dniu 30 września 1984 roku.

9 października

św. Innocentego Canoura Arnau, prezbitera i męczennika - wspomnienie dowolne

Święty Innocenty od Niepokalanej (Emanuel Canoura Arnau) urodził się 10 marca 1887 roku w Santa Lucia del Valle de Oro w diecezji Mondonedo (Hiszpania). Będąc pasjonistą od 27 lipca 1905 roku, a prezbiterem od 20 września 1913 roku, z wielkim zaangażowaniem poświęcał się posłudze kapłańskiej w różnych wspólnotach swojej prowincji zakonnej (SANG). Kiedy podczas rewolucji hiszpańskiej w 1934 roku odprawiał Eucharystię w Kolegium Braci Szkolnych w Turón, został wraz ze wspólnotą ośmiu braci uwięziony przez wrogów religii. Rozstrzelano ich 9 października tegoż roku. Został beatyfikowany w dniu 29 kwietnia 1990 roku, a następnie kanonizowany 21 listopada 1999 roku, przez Świętego Jana Pawła II.

19 października

św. Pawła od Krzyża, prezbitera, założyciela pasjonistów i mniszek pasjonistek klauzurowych - uroczystość

Urodził się 3 stycznia 1694 roku w miejscowości Ovada (Piemont). W latach młodości pomagał ojcu w pracy kupieckiej. Powołany przez Boga, by naśladować przykład Chrystusa Ukrzyżowanego, w roku 1720 przywdział habit pokutny, oddając się całkowicie ascezie i działalności apostolskiej. Wyświęcony na prezbitera w 1727 roku przez Benedykta XIII w bazylice św. Piotra. W Rzymie czasowo oddawał się posłudze chorym. Udawszy się razem ze swym bratem, czcigodnym o. Janem Chrzcicielem od św. Michała Archanioła, do samotni na Monte Argentario, założył pod wpływem Bożego natchnienia Zgromadzenie Męki Jezusa Chrystusa, którego głównym celem jest rozważanie i głoszenie męki i śmierci Pana. Mając na uwadze ten sam cel, w 1771 roku powołał instytut zakonnic Męki Pańskiej o charakterze kontemplacyjnym (mniszki pasjonistki klauzurowe). Niezmordowany jako głosiciel słowa krzyża, ukochany przełożony zgromadzenia, wspaniały wzór pokuty i kontemplacji, światły kierownik duchowy, jest uważany za największego mistyka XVIII wieku. Zmarł w Rzymie 18 października 1775 roku.

3 listopada

bł. Pio Campidellego, zakonnika - wspomnienie dowolne

Pio od św. Alojzego (Campidelli) przyszedł na świat w rodzinie rolników 29 kwietnia 1868 roku w Trebbio, w diecezji Rimini (Włochy). Poznawszy pasjonistów podczas głoszenia przez nich misji ludowych, w dniu 27 maja 1882 roku wstąpił do tego zgromadzenia, a 30 kwietnia 1884 roku złożył śluby zakonne w nowicjacie Santa Maria di Casale (Forlí). Z zapałem prowadził surowe życie pasjonisty, wyróżniając się pobożnością eucharystyczną i maryjną, autentyczną miłością braterską i głębokim zaangażowaniem w nauce. Naśladując św. Alojzego Gonzagę i św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej, przez sześć lat życia zakonnego był dla wszystkich doskonałym wzorem wierności i radosnego praktykowania wszelkich cnót. Ciężka choroba uniemożliwiła mu doprowadzenie do końca przygotowań do przyjęcia sakramentu święceń. Umarł niemal w słodkiej ekstazie w dniu 2 listopada 1889 roku w klasztorze w Casale, ofiarując młode życie za Kościół, papież i swój umiłowany region – Romanię. Jego beatyfikacji dokonał Święty Jan Paweł II w dniu 17 listopada 1985 roku.

5 listopada

Wszystkich zmarłych zakonników i zakonnic z rodziny pasjonistowskiej - wspomnienie obowiązkowe

Nasz Założyciel w sposób szczególny pamiętał o zmarłych zakonnikach. W Regule zalecał między innymi: „Zachęcamy ponadto wszystkich członków Zgromadzenia, aby chętnie, w miarę możności, ofiarowywali za zmarłych współbraci pobożne uczynki i odpusty, jakie według zwyczaju Kościoła katolickiego mogą dla nich zyskać, będąc przekonani, że za dopuszczeniem Bożym sami po śmierci otrzymamy to, o co za życia staramy się dla innych". A w Konstytucjach zakonnych czytamy: „Będziemy pamiętali serdecznie i z wdzięcznością o naszych braciach, którzy odeszli do Ojca. Z miłością i wiernością będziemy się modlić w ich intencji według norm ustalonych przez władzę generalną lub prowincjalną".

13 listopada

bł. Eugeniusza Bosiłkowa, biskupa i męczennika - wspomnienie dowolne

Błogosławiony biskup Eugeniusz Bosiłkow urodził się w Belene (Bułgaria) dnia 16 listopada 1900 roku. Już od jedenastego roku życia wychowanek seminariów pasjonistowskich w Oresch i Russe. Następnie został wysłany do domów zakonnych w Belgii i Holandii w celu ukończenia studiów. Z rozpoczęciem nowicjatu w Ere (Belgia) zmienia imię Wincenty na Eugeniusz od Najświętszego Serca Pana Jezusa. Po ukończeniu studiów teologicznych zostaje wyświęcony na prezbitera dnia 25 lipca 1926 roku. Przeprowadziwszy się do Rzymu, w 1932 roku otrzymał doktorat w Papieskim Instytucie Orientalnym. Powróciwszy do Bułgarii w 1933 roku, po ukończeniu posługi pasterskiej proboszcza w Russe i Bardarski-Gheran, w 1947 roku zostaje wyświęcony na biskupa Nicopoli. Znany i szanowany w całej Bułgarii, został skazany na śmierć podczas prześladowania stalinowskiego i rozstrzelany w więzieniu w Sofii dnia 11 listopada 1952 roku. Beatyfikowany 15 marca 1998 roku przez św. Jana Pawła II.

18 listopada

bł. Grimoaldo Santamaria, zakonnika - wspomnienie dowolne

Grimoaldo od Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny (w świecie Ferdynand Santamaria) urodził się 4 maja 1883 roku w Pontecorvo k. Frosinone (Włochy) jako pierwszy z pięciu braci. Jeszcze będąc chłopcem, należał do Stowarzyszenia Niepokalanej i apostołował wśród swoich rówieśników. W wieku 17 lat złożył 6 marca 1900 roku śluby zakonne jako pasjonista. Do kapłaństwa przygotowywał się przez studia i modlitwę w klasztorze Ceccano, ale po upływie dwóch lat od złożenia profesji zachorował na ostre zapalenie opon mózgowych i oddał duszę Bogu 18 listopada 1902 roku szczęśliwy, że w swoim życiu wypełniał jego wolę. Miał 19 lat. Szybkie osiągnięcie wyżyn doskonałości życia zakonnego zawdzięczał szczególnemu nabożeństwu do Niepokalanej, której ofiarował się już jako dziecko. Święty Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 29 stycznia 1995 roku.

21 listopada

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny - wspomnienie obowiązkowe

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny w świątyni było świętem bardzo bliskim sercu św. Pawła od Krzyża, gdyż przypominało mu jego konsekrację Bogu dla założenia Zgromadzenia Męki Jezusa Chrystusa. Chciał on, między innymi, aby pierwszy dom pasjonistów, pierwsza prowincja i pierwszy klasztor pasjonistek klauzurowych zostały poświęcone Ofiarowaniu Najświętszej Maryi Panny. Ofiarowanie było także pierwszym świętem patronalnym Kongregacji (Kapituła Generalna z 1775 roku). Celebrując to święto, obchodzone w naszym zgromadzeniu zawsze, także dzisiaj, świętujemy z całym Kościołem, a zwłaszcza z chrześcijanami ze Wschodu, "ofiarowanie" przez Maryję od dzieciństwa samej siebie Bogu pod natchnieniem Ducha Świętego, którego łaską była napełniona podczas swojego Niepokalanego Poczęcia.

9 grudnia

bł. Bernarda Marii Silvestrellego, prezbitera - wspomnienie dowolne

Błogosławiony Bernard Maria od Jezusa (w świecie Cesare Silvestrelli) urodził się w Rzymie 7 listopada 1831 roku w szlacheckiej rodzinie Silvestrelli-Gozzani. Tego samego dnia otrzymał chrzest święty, a 7 czerwca 1840 roku sakrament bierzmowania. Święcenia prezbiteratu przyjął na Monte Argentario 22 grudnia 1855 roku, a śluby zakonne złożył 28 kwietnia 1857 roku w nowicjacie w Morrovalle, gdzie jego kolegą był przyszły św. Gabriel od Matki Bożej Bolesnej. Wkrótce Bernard został wezwany do podjęcia ważnych zadań w zgromadzeniu jako dyrektor klerykatu, mistrz nowicjatu, przeor, konsultor prowincjalny i przełożony generalny w latach 1878-1889 oraz 1893-1907. Był wytrwałym obrońcą życia duchowego zgromadzenia w sytuacjach bardzo trudnych i przyczynił się wydatnie do rozszerzenia się zgromadzenia na świat. Pod jego światłym i czujnym przewodnictwem zostało założonych sześć nowych prowincji, a także zreorganizowano kilka prowincji zniesionych przez rządy we Włoszech i we Francji. Zrzekłszy się funkcji przełożonego generalnego, przyjął z woli Ojca świętego honorowy tytuł „ad vitam" z nią związany. Zamieszkał w klasztorze w Moricone, w Sabinie, gdzie zmarł 9 grudnia 1911 roku w wieku 80 lat ma skutek upadku na schodach. Został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II w dniu 16 października 1988 roku.